?Książką o Rosji” w latach upadku rewolucji była również powieść Sasza Żigulew, w której pisarz podjął próbę analizy ?duszy” żywiołowej walki w latach 1906 – 1907, poetyzując w podniosłym stylu biblijnym postać młodego bohatera, dowódcy szajki, który w imię sprawiedliwości społecznej próbował walczyć ze złem za pomocą zła, poświęcając swe życie dla szczęścia innych. Temat rewolucji zajął również uprzywilejowane miejsce w dramaturgii Andrejewa, której rozwój przypadł na początek XX wieku. I w tym wypadku realny materiał wydarzeń podporządkowany został abstrakcyjnym koncepcjom filozoficznym. W dramacie Ku gwiazdom Andrejew wskrzesił atmosferę walki na barykadach i wprowadził sylwetki rewolucjonistów oddanych wielkiej sprawie, ale jednocześnie podkreślił, że realne życie z jego walką i troskami jest tylko krótką i przemijającą chwilą w porównaniu z wiecznością i ogromem wszechświata. W Sawie pisarz podjął raz jeszcze problem buntu. Nowy dramat miał być ?próbą syntezy rosyjskiego buntowniczego ducha w rozmaitych i skrajnych jego przejawach” reprezentowanych przez poszczególnych bohaterów: anarchista Sawa głosi ?mistykę zniszczenia”, nihilistyczny bunt przeciw światu, społeczeństwu i kulturze; pielgrzym, przezwany ?Carem Herodem”, pogrążony w religijnej mistyce, kocha cierpienie, które go łączy z Chrystusem; Spierański jest stronnikiem skrajnego relatywizmu i niewiary w pozna walność świata. Andrejew podkreślił, że w dramacie przedstawił typy, stawiał pytania, ale ? nie dał odpowiedzi.
