Pewną rolę w twórczości odgrywają różnorodne samooceny. Tak na przykład! wybitni uczeni, pisarze czy architekci często podkreślają, że1 są niezależni, labilni, wrażliwi na zmianę, a także agresywni: To ostateie twierdzenie nie zmienia ogólnej tezy, że obraz własnejT osefey w ogra-niczonym tylko stopniu decyduje o osiągnięciach1 twórczych jednostki.
-4. Samowiedza reguluje w pewnym’ stopniu proces- wykonywania zadań szkolnych, administracyjnych,, organizacyjnych 1 innych. Z zebranych danych wynika, że osiągnięcia szkolne dzieci i młodzieży w większym stopniu zależą od! szczegółowych samoocen, takich jak „mam wyobraźnię”, niź? od ogólnej samoakceptacji. Twierdzenie to> jest: również- niezgodne 2 poglądami potocznymi. Struktura’ samoocen- i standardów «osobistych wpływa także na styl wykonywania* zadań.
Samowiedza należy do centralnych, czynników nakłaniających
działania podmiotowe, których celem jest rozwój własnej osobowości, obrona dotychczasowego stanu podmiotu lub samo- destrukcja. Tak więc określony poziom samoakceptacji zwiększa motywację do podejmowania prób samokształcenia. Zbyt niskie samooceny zaś mogą być jedną z przyczyn samobójstwa.
-6. W procesie formułowania sądów o innych osobach obraz własnej osoby pełni podwójną funkcję z jednej strony jest wzorcem pozytywnym (człowiek ocenia innych „na obraz i podobieństwo swoje”) z drugiej strony stanowi wzorzec kontrastowy (ułatwia dostrzeganie odrębności). Funkcje te nie tyle są sprzeczne, co komplementarne. W pewnych fazach formułowania sądów społecznych obraz własnej osoby odgrywa rolę wzorca pozytywnego, w innych fazach – wzorca kontrastowego.
-7. Zgodnie z poglądami filozofów, psychoanalityków i etyków, stopień samoakceptacji wpływa na życzliwy stosunek do innych ludzi. Jedynie człowiek, który aprobuje własną osobę, który miłuje siebie, może szanować i miłować bliźnich.
-8. Wbrew potocznym poglądom człowiek bardziej szanuje i lubi osoby, które ocenia jako podobne do siebie, niż te, które ocenia jako niepodobne.
