Przegląd interesów własnych. Zgodnie z wiedzą potoczną i z wieloma teoriami osobowości, fundamentalnym dążeniem ludzkim jest to, aby być osobą, która zasługuje na miłość i szacunek własny oraz na miłość i szacunek innych ludzi. Jest to dążenie silne i trwałe występuje w różnych epokach historycznych i w różnych kulturach. Jedynie w nielicznych przypadkach, głównie w przypadkach patologicznych, takich jak depresje lub nerwice, dążenie to słabnie i występuje skłonność do poniżania się. Ponieważ potrzeba samoszacunku i szacunku wyrażonego przez innych jest względnie powszechna, ponieważ ma ona charakter transsytuacyjny i transczasowy, można by ją nazwać stałą antropiczną, czyli niezmienną cechą jednostki ludzkiej.
Chociaż nikt praktycznie nie kwestionuje istnienia takiej stałej, toczą się spory na temat tego, jak ją zdefiniować i zope- racjonalizować, nie wiadomo również, jak ją nazwać. W literaturze anglosaskiej najczęściej używa się terminu self-re- gard (lub self-esteem), w literaturze polskiej mówi się z reguły o samoakceptacji. Przyjmując tę obiegową terminologię, można stwierdzić, że człowiek dąży do akceptacji siebie jako osoby i zależy mu na akceptacji wyrażonej przez otoczenie społeczne. Akceptacja taka nadaje sens życiu jednostki.
Człowiek może osiągnąć te cele jedynie wtedy, gdy jest pewną wartością, gdy ma zalety intelektualne i moralne, gdy dokonał czynów godnych uznania. Tylko ludzie o pewnych przymiotach charakteru i intelektu zasługują na szacunek, miłość i akceptację. Samoakceptacja jest zatem wyznaczona przez obraz własnej osoby. Metody jej definiowania podałem w rozdziale 4.
Potrzeba samoakceptacji jest szczególnie silna u człowieka hubrystycznego. Chcąc ją zaspokoić, chcąc zasłużyć na samo- szacunek i chcąc dostrzec w sobie cechy, które można pokochać, dokonuje on deformacji powierzchniowych i głębokich w obrazie „ja”. Hubryzacja umożliwia jednocześnie akceptację przez innych ludzi.
