Początków historii fryzjerstwa nie można dokładnie określić. Wiadomo, że fryzjerstwo istniało w Europie już przed tysiącem lat, kiedy to w powstających wówczas miastach rzemieślnicy łączyli się w cechy. Oprócz usług golarskich i strzyżenia włosów średniowieczni fryzjerzy, zwani łaziebnikami, świadczyli na rzecz mieszkańców grodu również inne usługi o charakterze higienicznym. Ich cechowym symbolem była mosiężna miska, służąca do rozrabiania piany mydlanej oraz wydzwaniania godzin otwarcia łaźni dla klientów. Informowano w ten sposób, że woda na kąpiel jest już dostatecznie gorąca.
Oprócz łaziebników istniały w średniowiecznych grodach cechy balwierzy albo cyrulików, włączone następnie do tego samego cechu. Balwierze świadczyli również usługi medyczne, jak stawianie baniek, puszczanie krwi i stawianie pijawek, a także wyrywanie zębów — z tej też przyczyny chętnie nazywali siebie chirurgami. Od początków XV w. cech łaziebników i balwierzy uzyskał prawo noszenia broni oraz sztandaru z godłem cechowym — wizerunkiem sroki. Członkom cechu przysługiwało prawo noszenia podwiązki do uciskania tętnic z wyhaftowanym godłem, jako oznaki przynależności cechowej.
W czasach nowożytnych zwiększyła się liczba łaziebników i balwierzy, uległ też zmianom charakter ich usług. Fryzjer, oprócz golenia i strzyżenia oraz układania włosów, wykonywał masaże i okłady, układał peruki, wykonywał zabiegi kosmetyczne i charakteryzatorskie, a także manicure i pedicure. W Polsce usługi fryzjerskie wykonuje dość liczna sieć zakładów prywatnych oraz nowoczesne spółdzielcze punkty usługowe.
