Znaną już w czasach Hipokratesa teorię Hahnemann rozwinął jednak tak dalece, że stała się samodzielną, alternatywną metodą leczenia – homeopatią.
Gdy w roku 1843, w wieku osiemdziesięciu ośmiu lat Hahnemann umarł, miał już w Europie wielu następców. Do Stanów Zjednoczonych pierwszy lekarz homeopata przybył w roku 1828, a w 1836 w Filadelfii założono pierwszą szkołę homeopatii – Szkołę Medyczną Hahnemanna. W 1844 roku powstało pierwsze homeopatyczne towarzystwo medyczne – Amerykański Instytut Homeopatii. Niezadowolenie z medycyny ryzykownej doprowadziło do powstania Powszechnego Ruchu Zdrowia – organizacja ta wezwała do cofnięcia wszystkich przepisów licencyjnych, dotyczących zezwoleń lekarskich, wydanych do końca lat czterdziestych dziewiętnastego wieku. Dało to możliwość podejmowania przez lekarzy takich praktyk medycznych, które uważali za wartościowe. Homeopatia rozkwitła w Stanach Zjednoczonych i przetarła drogę innym terapiom alternatywnym; na takim podłożu mogła wyrosnąć naturopatia.
Alopaci założyli w 1846 roku Amerykańskie Towarzystwo Medyczne (AMA). Ostro atakowali homeopatię; tłumaczyli, że alopatia oznacza „wszystkie terapie”. Idąc na ustępstwa – zaczęli dopuszczać różne praktyki medyczne, które mogły okazać się skuteczne w leczeniu konkretnej choroby. Towarzystwo zażądało od stanowych towarzystw medycznych wykluczenia z organizacji homeopatów i uzdrawiaczy alternatywnych, a w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku często wytaczano procesy alopatom, którzy współpracowali z homeopatami. Alopaci przejęli kontrolę nad miejskimi szpitalami i urzędami zdrowia oraz ponownie ustanowili przepisy licencyjne we wszystkich stanach. Gdy Powszechny Ruch Zdrowia został rozwiązany, alternatywnym uzdrawiaczom uniemożliwiono wykonywanie praktyk medycznych.
