Kiła wrodzona
Kiła wrodzona, czyli nabyta przez płód w łonie chorej na kiłę matki, która nie była leczona lub była leczona niedostatecznie, odznacza się odmiennymi objawami i przebiegiem.
Ciąża kobiety chorej na kiłę wczesną kończy się przeważnie poronieniem martwego płodu albo porodem przedwczesnym. Taki noworodek najczęściej umiera w krótkim czasie nawet mimo zastosowanego leczenia. W późniejszych okresach kiły ciężarnej dziecko rodzi się z objawami kiły wrodzonej wczesnej.
Na skórze noworodka widoczne są albo zjawiają się nieco później różnej wielkości plamy, grudki, płaskie lub obrzękowe. Na stopach i dłoniach tworzą się pęcherze wypełnione płynem surowiczym, czasem z domieszką krwi i ropy. Cienka pokrywa pęcherzy łatwo pęka i złuszcza się. Zmiany na błonach śluzowych jamy nosowej i ustnej utrudniają oddychanie i przyjmowanie pokarmów. Mogą występować także w narządach wewnętrznych, powodując trwałe uszkodzenia, które charakteryzują późną kiłę wrodzoną.
W razie niepodjęcia wcześnie leczenia noworodka rozwijająca się choroba upośledza jego rozwój, prowadząc do powstawania trwałych zniekształceń i ubytków w skórze i kośćcu, zwanych znamionami kiły wrodzonej. W dalszym rozwoju dziecka z kiłą wrodzoną mogą wystąpić poważne upośledzenia w postaci głuchoty, zmian w rogówce oka prowadzących do ślepoty oraz znaczne obniżenie ogólnej odporności organizmu i upośledzenie rozwoju umysłowego.
Leczenie kiły
Kiła jest chorobą uleczalną. Wczesne podjęcie i dokładne przeprowadzenie leczenia w okresach kiły objawowej i bezobjawowej wczesnej oraz wrodzonej wczesnej zapewnia całkowite wyleczenie, a w późniejszych okresach wydatną poprawę stanu zdrowia. Również wczesne, w pierwszej połowie ciąży, podjęte leczenie przeciwkiłowe umożliwia ciężarnej, która jest chora na kiłę, urodzenie zdrowego dziecka. Wypróbowanym i w pełni skutecznym oraz dobrze znoszonym lekiem we wszystkich postaciach i okresach kiły jest penicylina. W przypadku stwierdzonego uczulenia na penicylinę stosuje się odpowiednie leki zastępcze.
