Łupież
Łupież łojotokowy występuje w dwóch odmianach. Jako łupież zwykły występuje przeważnie u dzieci na skórze twarzy w postaci płaskich, okrągłych plamek o białawej matowej powierzchni, nieznacznie różniącej się od otaczającej skóry. Utrzymuje się czasem dłużej i nie wymaga leczenia.
Łupież łojotokowy na owłosionej skórze głowy ma postać drobnych złuszczających się łusek, które w wieku dojrzałym człowieka mogą się przekształcać w łupież tłusty. W tej odmianie, częstej szczególnie u mężczyzn, tworzą się żółte, tłuste łuski mocniej przylegające do skóry, czemu towarzyszy świąd. Ten stan może się utrzymywać latami. Na tle łupieżu tłustego, zwykle między 20 a 30 rokiem życia, może dochodzić u mężczyzn do powstawania łysienia łojotokowego. Polega ono na zanikaniu mieszków włosowych owłosienia głowy, postępującym od kątów czołowych, a następnie lub równocześnie na przerzedzeniu owłosienia na szczycie głowy, co w konsekwencji doprowadza do powstania typowej łysiny łojotokowej, przy zachowanych zazwyczaj resztkach owłosienia nad uszami i na potylicy. Wczesne, prawidłowo prowadzone zapobieganie i leczenie łojotoku opóźnia wyłysienie, a także może zapobiec przedwczesnemu wyłysieniu.
Leczenie łupieżu tłustego polega na odtłuszczaniu owłosionej skóry głowy, usuwaniu łusek i pobudzaniu wzrostu włosów. W tym celu należy myć włosy w odstępach tygodniowych mydłem lub szamponem. Mają tu zastosowanie również mydła lecznicze: dziegciowe, siarkowe, tatarochmielowe, a także szampony lecznicze. Korzystny wpływ ma także codzienny lekki masaż skóry głowy miękką szczotką z włosia przez parę minut oraz wcieranie zapisanych przez lekarza preparatów.
