Łupież

Łupież łojotokowy występuje w dwóch od­mianach. Jako łupież zwykły występuje przeważnie u dzieci na skórze twarzy w po­staci płaskich, okrągłych plamek o białawej matowej powierzchni, nieznacznie różniącej się od otaczającej skóry. Utrzymuje się cza­sem dłużej i nie wymaga leczenia.

Łupież łojotokowy na owłosionej skórze gło­wy ma postać drobnych złuszczających się łusek, które w wieku dojrzałym człowieka mogą się przekształcać w łupież tłusty. W tej odmianie, częstej szczególnie u mężczyzn, tworzą się żółte, tłuste łuski mocniej przylega­jące do skóry, czemu towarzyszy świąd. Ten stan może się utrzymywać latami. Na tle łupieżu tłustego, zwykle między 20 a 30 rokiem życia, może dochodzić u męż­czyzn do powstawania łysienia łojotokowego. Polega ono na zanikaniu mieszków włoso­wych owłosienia głowy, postępującym od ką­tów czołowych, a następnie lub równocześ­nie na przerzedzeniu owłosienia na szczycie głowy, co w konsekwencji doprowadza do powstania typowej łysiny łojotokowej, przy zachowanych zazwyczaj resztkach owłosie­nia nad uszami i na potylicy. Wczesne, pra­widłowo prowadzone zapobieganie i leczenie łojotoku opóźnia wyłysienie, a także może zapobiec przedwczesnemu wyłysieniu.

Leczenie łupieżu tłustego polega na odtłu­szczaniu owłosionej skóry głowy, usuwaniu łusek i pobudzaniu wzrostu włosów. W tym celu należy myć włosy w odstępach tygod­niowych mydłem lub szamponem. Mają tu zastosowanie również mydła lecznicze: dzieg­ciowe, siarkowe, tatarochmielowe, a także szampony lecznicze. Korzystny wpływ ma także codzienny lekki masaż skóry głowy miękką szczotką z włosia przez parę minut oraz wcieranie zapisanych przez lekarza preparatów.