Iwan Bunin

Wybitnym zjawiskiem w prozie lat 10-tych była twórczość Iwana Bunina, której poświęcamy odrębny rozdział. Już tu jednak zaznaczyć należy, że rezygnował on z tradycyjnych ambicji epickich i poddał gruntownej rewizji założenia powieści realistycznej opartej na fikcji literackiej z rozbudowanym wątkiem fabularnym, starannie nakreśloną ekspozycją i nieodzownym epilogiem. ?A po co zmyślać? ? dowodził Bunin ? Po co bohaterki i bohaterowie? Po co koniecznie powieść, opowieść z ekspozycją i epilogiem? Wieczna obawa, że jest się za mało literackim, za mało podobnym do tych, którzy są sławni. I wieczna męka ? wieczne milczenie, kiedy nie mówi się właśnie o tym, co jest naprawdę twoje własne i jedynie prawdziwe…”. ,,Jedynie prawdziwy” i ?własny” był dla Bunina świat wewnętrznych przeżyć i doznań. Pisarz pragnął przekazać w formie artystycznej potok „wrażeń, emocji i refleksji, które budziła w jego świadomości realna rzeczywistość. Bunin był głęboko zaangażowany we współczesność. Problem Rosji, jej przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, był przedmiotem nieustannych rozmyślań, trosk i niepokojów pisarza. Jednak wbrew tradycji nie szukał on rozwiązania tego problemu w konkretnych stosunkach społecznych i ekonomicznych, wierzył bowiem, że losy Rosji, jej narodu i kultury zależą od specyficznych cech rosyjskiego charakteru narodowego. Stąd też interesowała go ?dusza Rosjanina w głębokim rozumieniu tego pojęcia”, pociągało ?odzwierciedlenie cech psychiki Słowianina”.