Do lat osiemdziesiątych dziewiętnastego stulecia ruch homeopatyczny przestał praktycznie istnieć; został zniszczony nie tylko przez działania Amerykańskiego Towarzystwa Medycznego, ale też w wyniku wewnętrznego rozłamu ideologicznego. Powstały mianowicie dwie grupy homeopatów: mniejsza, akceptująca homeopatię w czystej postaci, zwaną homeopatią Hahnemanna, oraz większa, bardziej postępowa, dopuszczająca w pracy praktyki alopatyczne, która wolała współpracować z alopatami, niż z nimi walczyć.
W 1895 roku dr John Scheel z Nowego Jorku zaproponował używanie słowa naturopatia na określenie „naturalnego leczenia”. Do najwcześniejszych form naturalnego leczenia oraz zapobiegania chorobom należały higiena i wodolecznictwo. W 1892 roku do Stanów Zjednoczonych przyjechał z Niemiec Benedykt Lust, który od 1902 roku zaczął intensywnie propagować naturopatię. Rozczarowany konwencjonalną medycyną zainteresował się popularnym w Europie wodolecznictwem i głodówkami leczniczymi. U schyłku dziewiętnastego wieku terapię wodną uznano za poważną metodę uzdrawiania i nadano jej nazwę hydroterapii.
Lust zamierzał prowadzić praktykę medyczną i popularyzować hydroterapię w Stanach Zjednoczonych. Wkrótce jednak jego następcy poszerzyli zakres praktyk medycznych oraz filozofię uzdrawiania, włączając szereg innych metod, takich jak leczenie dietą, ziołolecznictwo, homeopatia, terapia manualna – chiropraktyka, gimnastyka lecznicza, hydroterapia, elektroterapia oraz psychoterapia. Lust wierzył, że aby osiągnąć dobry stan zdrowia, należy wyeliminować nadmierne spożywanie substancji toksycznych (takich jak kofeina, lekarstwa i alkohol), uprawiać ćwiczenia gimnastyczne, być pozytywnie ustosunkowanym do otoczenia, a także zmienić styl życia – stosować post, odpowiednią dietę, hydroterapię, kąpiele błotne czy chiropraktykę. Lust otworzył w Nowym Jorku Amerykańską Szkołę Naturopatii – pierwsi absolwenci opuścili ją w 1902 roku.
