Młode rośliny skorzonery, a szczególnie siewki, są wrażliwe na mróz, natomiast starsze rośliny mogą zimować w gruncie. Skorzonera jest wrażliwa na zacienienie i na brak wody. Udaje się najlepiej na glebach żyznych, próchnicznych, piaszczysto-gliniastych i torfowych; na glebach ciężkich, gliniastych korzenie rozwidlają się i szybko drewnieją, a na piaszczystych słabo rosną. Skorzonerę uprawia się w drugim roku po oborniku, z siewu do gruntu. Pod skorzonerę nie należy stosować świeżego obornika, gdyż korzenie mogą się rozwidlać. Na 7-10 dni przed siewem zaleca się nawozy mineralne w dawkach na 1 m2: 30-40 g superfosfatu, 30-40 g 40-procentowej soli potasowej lub 25-30 g siarczanu potasu. Nawóz azotowy daje się tuż przed siewem. Odmiany o krótszym okresie wegetacji na dobrej glebie również wysiewa się wczesną wiosną, na glebie słabszej i w rejonach o krótszym okresie wegetacyjnym wysiewa się w sierpniu na zbiór latem lub jesienią następnego roku. Skorzonerę sieje się w rzędy co 20-25 cm. Mniej więcej po dwóch tygodniach od wzejścia roślin należy wykonać przerywkę, najlepiej po deszczu, zostawiając rośliny co 6-8 cm. Pielęgnowanie roślin polega na odchwaszczaniu i podlewaniu w okresie suszy. Pogłównie zaleca się nawóz azotowy w czerwcu i następnie w sierpniu. Korzenie, które są długie, a dość kruche i łamliwe, wykopuje się w końcu października, najlepiej za pomocą wideł płaskozębnych. Średni plon z 1 m2 wynosi 1,5-2 kg.
